Pierscienie Władzy

Pierscienie Władzy:
Pierścienie Władzy (także Wielkie Pierścienie) – artefakty ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.
Historia Pierscieni :
Pierwotnie było dziewiętnaście Pierścieni Władzy. Ñoldorowie z Eregionu wykuli je korzystając z wiedzy zdobytej od Saurona. Sam Sauron, w tajemnicy, wykuł w ogniu Orodruiny dwudziesty – zwany Jedynym Pierścieniem. Obdarzył go znaczną częścią swej mocy, aby uzyskać władzę nad pozostałymi pierścieniami. Związał przy tym własne istnienie z istnieniem Pierścienia.

Ñoldorowie zdali sobie sprawę, że Sauron pragnie je kontrolować i zrezygnowali z używania pierścieni. Sauron wypowiedział im wojnę i przejął większość Pierścieni Władzy z wyjątkiem trzech najpotężniejszych, z którymi Ñoldorom z Eregionu udało się uciec. Sauron następnie przekazał siedem Pierścieni królom krasnoludów, a dziewięć możnym ludziom. Krasnoludowie używali Pierścieni w celu gromadzenia bogactw, ale nigdy nie poddali się władzy Saurona. Cztery z ich pierścieni zostały zniszczone przez smoki, trzy pozostałe Sauron odzyskał (ostatni z nich został odebrany Thráinowi, ojcu Thorina Dębowej Tarczy przed wydarzeniami opisanymi w Hobbicie). Ludzie, którzy otrzymali dziewięć pierścieni, ulegli potędze Jedynego i stali się Nazgûlami, Upiorami Pierścienia.
Wierszyk o pierscieniach :
Trzy Pierścienie dla królów elfów pod otwartym niebem,
Siedem dla władców krasnali w ich kamiennych pałacach,
Dziewięć dla śmiertelników, ludzi śmierci podległych,
Jeden dla Władcy Ciemności na czarnym tronie
W Krainie Mordor, gdzie zaległy cienie,
Jeden, by wszystkimi rządzić, Jeden, by wszystkie odnaleźć,
Jeden, by wszystkie zgromadzić i w ciemności związać
W Krainie Mordor, gdzie zaległy cienie.

Trzy Pierscienie :

Trzy Pierścienie Ñoldorów z Eregionu zostały wykute osobiście przez Celebrimbora i Sauron nigdy nie miał do nich dostępu. Ich nazwy pochodzą z quenyi.

Narya

W quenyi nárë (z rdzeniem nár) znaczy ogień. Stąd zwany był Pierścieniem Ognia i Czerwonym Pierścieniem. Miał osadzone czerwone oczko z rubinu.

Według Niedokończonych opowieści pierwszym jego właścicielem był Celebrimbor, który oddał Naryę razem z Vilyą Gil-Galadowi, królowi Ñoldorów, który to zaś powierzył Czerwony Pierścień Círdanowi, władcy Mithlondu, zatrzymując Vilyę.

Círdan, gdy witał Gandalfa w Mithlondzie przekazał mu go, gdyż wiedział, że czarodziej jest jednym z Majarów z Amanu i może wykorzystać pierścień, by „rozpalić chłodniejące serca świata”. Círdan wyrzekł się pierścienia ognia, gdyż jak sam powiedział: „Dopóki ostatni okręt nie odpłynie z Mithlondu ja nie znużę się tym światem” – pierścień ten chronił bowiem od znużenia.

Gandalf odpłynął z pierścieniem w Ostatniej Wyprawie Powierników Pierścieni.

Nenya

W quenyi nén (z rdzeniem nen) znaczy woda, dlatego był to Pierścień Wody. Wykonany z mithrilu, z osadzonym diamentem.

Jego powiernicą była Galadriela z Lothlórien, która pod koniec Trzeciej Ery zabrała go na Zachód.

Vilya

W quenyi vilya znaczy powietrze. Był wykonany ze złota z oprawionym szafirem. Pierścień ten uważany był za najpotężniejszy spośród Trzech danych elfom. Początkowo jego powiernikiem był Gil-galad, ale przekazał go Elrondowi pod koniec Drugiej Ery.

 

Po upadku Saurona moc tego Pierścienia zanikła i został wzięty przez Elronda za morze na początku Czwartej Ery.

Jedyny Pierscien:

Jedyny Pierścień – artefakt występujący w stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia, najpotężniejszy z Pierścieni Władzy.

Dysponował najistotniejszą częścią duchowej mocy swojego twórcy, Saurona, dzięki czemu dawał swojemu posiadaczowi potęgę i kontrolę nad powiernikami innych Pierścieni Władzy. Miał też pewien rodzaj własnej inteligencji: chcąc wrócić do swego twórcy skupiał na sobie uwagę, potrafił wywierać wpływ na właściciela i zawładnąć istotami o woli słabszej, niż wola Saurona. Wyjątkami były osoby wyjątkowo mądre (Gandalf, Galadriela, Aragorn) lub proste (Samwise Gamgee, Tom Bombadil)[1].

Historia Pierscienia :

Sauron, chcąc zawładnąć Śródziemiem, zwiódł elfów i dał im wiedzę pozwalającą wykuć Pierścienie Władzy. Kiedy mistrz kowalstwa tamtych czasów, Celebrimbor, pracował nad wykuwaniem swoich pierścieni, Sauron udał się do Mordoru, aby w ogniu Orodruiny wykuć własny Pierścień Władzy. Jedynie pierścienie elfów nie uległy wpływowi Jedynego, gdyż Celebrimbor ukrył je przed Sauronem. Po pewnym czasie, gdy doszło do walki Saurona z Ostatnim Przymierzem elfów i ludzi, w bitwie na stokach Góry Przeznaczenia pod ciosami Saurona zginął Najwyższy Król Ñoldorów, Gil-galad oraz król Arnoru i Gondoru, Elendil . Jednak, syn Elendila, Isildur, pomścił swego ojca i zadał Sauronowi śmiertelny cios . Następnie, pękniętym ostrzem Narsila pozbawił Saurona palca wraz z Pierścieniem. Władca Ciemności został pokonany, lecz jego duch uleciał do Mrocznej Puszczy. Isildur zagarnął Pierścień dla siebie i dwa lata później, podczas powrotu do Arnoru, zginął w bitwie na polach Gladden z rąk orków, a Pierścień spoczął na dnie Anduiny.

Ponieważ Pierścień nie został zniszczony, Sauron mógł na nowo ukształtować swoją materialną postać. Zajęło mu to jednak wiele wieków.

Po latach Pierścień odnalazł hobbit z plemienia Stoorów, Déagol, lecz wkrótce został zabity przez swojego przyjaciela, Sméagola. Ten zagarnął Pierścień, a moc artefaktu nienaturalnie wydłużyła mu życie i zmieniła go tak, że został przezwany Gollumem.

Pod koniec Trzeciej Ery Pierścień dostał się w ręce Bilba Bagginsa, który przekazał go swojemu krewnemu, Frodowi. Frodo udał się do Mordoru wraz z Drużyną Pierścienia w celu zniszczenia go w ogniu Góry Przeznaczenia, co ostatecznie uwolniło Śródziemie od Saurona[1].

Historia pierscienia w datach :

  • ok. 1500 – ok. 1590 Drugiej Ery – wykuwanie Pierścieni Władzy
  • ok. 1600 Drugiej Ery – wykucie Jedynego Pierścienia
  • 3441 Drugiej Ery – Isildur zabiera Sauronowi Pierścień
  • 2 Trzeciej Ery – Isildur ginie na Polach Gladden, Jedyny Pierścień osiada na dnie Anduiny
  • 2463 Trzeciej Ery – Déagol znajduje Pierścień, zostaje zamordowany przez Sméagola
  • 2470 – 2941 Trzeciej Ery – Sméagol-Gollum ukrywa się wraz z Pierścieniem w Górach Mglistych
  • 2941 Trzeciej Ery – wyprawa Bilba Bagginsa z Kompanią Thorina, podczas której znajduje Pierścień
  • 2942-3018 Trzeciej Ery – Pierścień w Shire
  • 25 grudnia 3018 Trzeciej Ery – z Rivendell rozpoczyna się wyprawa Drużyny Pierścienia, mającej na celu zniszczenie Pierścienia, niesionego przez Frodo Bagginsa. Trwa Wojna o Pierścień
  • 25 marca 3019 Trzeciej Ery – Frodo i Samwise Gamgee docierają do Sammath Naur, gdzie atakuje ich Gollum. Odgryza Frodowi palec z Pierścieniem, lecz chwilę potem wpada, wraz z Pierścieniem, w ogień Góry Przeznaczenia

Inskrypcja na pierscieniu :

Po rozgrzaniu klejnotu ukazywały się wyryte na nim słowa w Czarnej Mowie, zapisane tengwarem:

Ash nazg durbatulûk, ash nazg gimbatul,
ash nazg thrakatulûk agh burzum-ishi krimpatul.

Co znaczy:

One Ring to rule the
m all, One Ring to find them,
One Ring to bring 
them all and in the darkness bind them.
(wersja oryginalna)
Jeden, by wszystkimi rządzić, jeden, by wszystkie odnaleźć,
Jeden, by wszys
tkie zgromadzić i w ciemności związać.

Krainy Sródziemia

Gondor:
Gondor (sin. Kamienny Kraj) – kraina i państwo ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.Królestwo Gondoru zostało założone razem z królestwem Arnoru przez Elendila w 3320 Drugiej Ery po zatopieniu Númenoru. W czasie Wojny o Pierścień Gondor leżał na południe od Rohanu i na zachód od Mordoru, nad Zatoką Belfalas, jednak w czasach swojej największej świetności, które przypadają na jedenasty wiek Trzeciej Ery, rozciągał się od Pól Celebrantu na północy do Umbaru na południu i od Morza Rhûn na wschodzie po Gwathló na zachodzie.

Minas tirith:

Minas Tirith (sin. Wieża Czat, do 2002 roku Trzeciej Ery Minas Anor, sin. Wieża Słońca) – miasto-twierdza ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia; stolica Gondoru od 1640 roku Trzeciej Ery.

Zostało zbudowane przez númenorejskich wygnańców przybyłych do Śródziemia jako siedziba Anáriona i jego królewskiego rodu. Po zarazie, która zabiła większość mieszkańców Osgiliath, Minas Anor stało się stolicą Gondoru. Swoją funkcję zachowało również w czasach rządów namiestników Gondoru. Pierwotna nazwa miasta, Minas Anor, została zmieniona, gdy Minas Ithil zdobyły Upiory Pierścienia, od tej pory bowiem Minas Tirith stało na straży przed złem Mordoru i Morgulu. Z biegiem czasu Gondor podupadał i malała liczba ludności Minas Tirith.
Minas Tirith wznosiło się na wysokość trzystu metrów ponad równiną. Leżało na siedmiu poziomach, każdy z nich otoczony był własnym murem. Mur pierwszego poziomu był czarny, zbudowany w czasach świetności Numenorejczyków, prawdopodobnie z tego samego materiału co wieża Orthanku. Mury pozostałych poziomów były zbudowane z białego kamienia. Za Wielką Bramą leżał dziedziniec, a za nim (aż do wysokości ostatniego poziomu grodu) skalna ostroga, dzieląca każdy z murów (prócz pierwszego i muru Cytadeli) na pół. Obie części każdego kręgu łączył tunel przechodzący przez ostrogę. Każdy krąg miał oddzielną bramę: Wielkie Wrota wychodziły na wschód, druga brama na południowy wschód, trzecia na północny wschód i tak dalej.

Za bramą Cytadeli (siódmy poziom) znajduje się plac z fontanną, gdzie rosło Białe Drzewo. Cytadelę wieńczyła Biała Wieża, mierząca 50 sążni (ok. 100 m) i mieszcząca m.in. salę tronową, pomieszczenia dla straży oraz komnatę, gdzie przechowywany był palantír. Na tym poziomie wznosił się też pałac królewski, Wielka Sala Uczt oraz dom, w którym zamieszkał Gandalf i Pippin w czasie ich pobytu w mieście.

Wśród innych budowli stolicy Gondoru Tolkien wymienił starą oberżę przy Rath Celerdain (ulicy Latarników), wychodzącej na Wielką Bramę, domy uzdrowień w szóstym kręgu, domy dla posłańców i stajnie dla ich koni (także w szóstym kręgu) i groby królów oraz namiestników przy Rath Dínen.

Podczas bitwy na Polach Pelennoru Wielka Brama została zburzona. Po zakończeniu wojny krasnoludowie z Ereboru pod kierownictwem Gimlego wykonali nową bramę ze stali i mithrilu. Po wojnie o Pierścień, na początku Czwartej Ery, wieża została z powrotem przemianowana na Minas Anor.

Biała Wieża[edytuj]

Informacje na jej temat można też znaleźć w Dodatkach do Władcy Pierścieni[1].

Była to najwyższa wieża Minas Tirith, położona w Cytadeli, siódmym poziomie miasta. Wzniósł ją król Calimehtar w 1900 roku Trzeciej Ery. Została odbudowana, czy też odrestaurowana, przez namiestnika Ectheliona I (dlatego też często nazywano tę budowlę Wieżą Ectheliona). W nienaruszonym stanie przetrwała do Czwartej Ery.

Wieża została wzniesiona z białego kamienia. Miała wysokość pięćdziesięciu sążni, od podstawy aż do szczytu. Była to nader okazała budowla, wystrzelająca pośród ostatniego i najwyższego obrębu murów, rozbłysła na tle nieba jak iglica z pereł i srebra, smukła, piękna, kształtna, uwieńczona szczytem iskrzącym się jak kryształ[2].

Biała Wieża była budowlą wolno stojącą lub połączoną z Domem Króla. Na parterze znajdowała się sala tronowa, zwana Salą Wieżową. Wyżej mieściły się różne komnaty (m.in. komnata namiestnika, sala narad, być możne apartamenty królewskie), a pod samym szczytem wieży tajemna izba, w której przechowywano Kryształ Anoru, jeden z palantírów. W podziemiach budowli znajdowały się składy i spiżarnie elitarnych oddziałów Straży Cytadeli.

W ekranizacji Władcy Pierścieni reżyserii Petera Jacksona Biała Wieża pojawia się w filmie Powrót króla (widać ją też w krótkiej migawce w Drużynie Pierścienia, w scenie przyjazdu Gandalfa do Minas Tirith). W przeciwieństwie jednak do powieści, we wnętrzu budowli nie mają miejsca żadne sceny. Sala tronowa w filmie nie mieści się w wieży, lecz w sąsiednim budynku pałacowym. Jedynie w wersji reżyserskiej (rozszerzonej) Powrotu króla, wydanej na DVD, można zobaczyć, jak z wnętrza Białej Wieży wychodzi namiestnik Denethor wraz z orszakiem niosącym jego syna, Faramira, do grobowca.

Domy Uzdrowień[edytuj]

Był to kompleks budynków w południowo-wschodniej części szóstego poziomu Minas Tirith, niedaleko bramy cytadeli, służący jako szpital. Składał się z kilku budynków posiadających numery pokoi dla pacjentów. Pracowali tam wykształceni lekarze (znający m.in. quenyę), posługujący się m.in. ziołami, które znajdowały się pod kontrolą Głównego Zielarza. Zarządca Domów Uzdrowień kierował wszystkimi pracownikami. Okna jego pokoju wychodziły na wschód. Rozległe ogrody Domów Uzdrowień stanowiły rzadkość w Minas Tirith, a z ich murów można było obserwować Anduinę.

W 3019 roku Trzeciej Ery, po Bitwie na polach Pelennoru, leczono tam Faramira, Éowinę i Meriadoka Brandybucka. To stamtąd Éowina i Faramir obserwowali upadek Mordoru.

Fen Hollen[edytuj]

Była to ozdobna brama w wewnętrznej ścianie muru szóstego poziomu Minas Tirith. Prowadziła do Grobowców miasta i Rath Dínen, gdzie znajdowały się groby królów i namiestników Gondoru. Była strzeżona przez odźwiernego i zwykle zamknięta (otwierano ją tylko na czas pogrzebów).

Zwana też Drzwiami Namiestników. Nazwa we Wspólnej Mowie, Zamknięte Drzwi, jest dosłownym tłumaczeniem sindarińskiej nazwy Fen Hollen[4].

Grobowce Minas Tirith[edytuj]

Są zaznaczone na planie Minas Tirith, sporządzonym wedle opisu Tolkiena przez Karen Wynn Fonstad w jej Atlasie Śródziemia.

Była to nekropolia Minas Tirith, położona na wąskim skalnym ramieniu łączącym górę Mindolluinę z Wzgórzem Straży, na którym leżało miasto. Ramię to znajdowało się na wysokości piątego poziomu Minas Tirith. Wejście do Grobowców, Fen Hollen, było w wewnętrznej ścianie muru szóstego poziomu. Stamtąd ścieżka zbiegała kamiennym korytarzem aż do Rath Dínen, głównej alei nekropolii. W miejscu tym chowani byli monarchowie Gondoru (w Domu Królów) oraz namiestnicy (w Domu Namiestników). Spoczywali tam też inni wybitni przedstawiciele rodów Południowego Królestwa, piastujący wysokie urzędy oraz bohaterowie wojenni (choćby Borondir). W Czwartej Erze pochowano tam dwóch sławnych hobbitów, zmarłych w Gondorze: Meriadoka Brandybucka i Peregrina Tuka.

Grobowce były dla Gondorczyków świętym miejscem. Wolno tam było wchodzić tylko podczas pogrzebów i nikt nie mógł dobywać w tym miejscu broni. Na co dzień mogli tam się poruszać jedynie członkowie służby grobowej, dbający o nekropolię.

W trakcie Wojny o Pierścień doszło w Grobowcach do dramatycznych wydarzeń: w obronie Faramira gwardzista Beregond zabił trzech ludzi, a namiestnik Denethor II popełnił samobójstwo spalając się na stosie.

W ekranizacji Władcy pierścieni pokazane zostały również Grobowce Minas Tirith. Można je zobaczyć w filmach Dwie wieże i Powrót króla. W pierwszym z nich nekropolię widać w krótkiej scenie, przedstawiającej przyszłe losy Arweny (jej udział w pogrzebie Aragorna). W drugim filmie grobowce ukazano nieco dokładniej, zwłaszcza w wersji reżyserskiej (rozszerzonej) Powrotu króla. Ich położenie różni się jednak nieco od książkowego opisu: w filmie znajdują się na odrębnym wzgórzu, połączonym z wzgórzem cytadeli (siódmego poziomu Minas Tirith) kamiennym mostem, wznoszącym się ponad leżące niżej miasto.

Merethrond[edytuj]

Wielka sala reprezentacyjna w Cytadeli Minas Tirith. Zapewne była częścią Domu Króla, nie jest jednak wykluczone, iż mieściła się w osobnym budynku. Wyprawiano w niej wielkie królewskie uczty. Jedna z nich odbyła się 18 lipca 3019 roku Trzeciej Ery[a], już po pokonaniu Saurona. Uczestniczyli w niej m.in. król Elessar, królowa Arwena, król Éomer, członkowie Drużyny Pierścienia, Galadriela, Celeborn i Elrond.

Nazwa we Wspólnej Mowie jest dosłownym tłumaczeniem sindarińskiego miana Merethrond.

Rath Dínen[edytuj]

Była to centralna aleja Grobowców Minas Tirith, biegnąca od drzwi Fen Hollen aż do ścian góry Mindolluiny. Znajdowały się przy niej ważne grobowce, jak Dom Królów i Dom Namiestników.

Nazwa alei w Westronie jest dosłownym tłumaczeniem sindarińskiej nazwy Rath Dínen[5].

Rohan

Rohan:
Rohan (sind. Kraj koni[1]) – państwo ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia zamieszkiwane przez Rorirrimów, zwanych także „Władcami koni”.Poprzez nigdy nie złamany sojusz dzieje Rohanu są związane z Gondorem, stojącym na wyższym poziomie cywilizacyjnym. Jednak krytyka literacka mówi o Rohirrimach, że Tolkien darzył ich największym uczuciem i że w pewnym sensie zajmują centralne miejsce w utworze. Język rohirricki jest bowiem kalką mercjańskiej odmiany staroangielskiego, a rohirricka nazwa Mark oznaczająca państwo Rohanu to dawne określenie obszaru centralnej Anglii[2].


Edoras:

Edoras – stolica i największe miasto Rohanu, siedziba króla Théodena i jego dynastii.

Edoras zostało zbudowane w jednej z dolin Gór Białych przez Brega, drugiego Króla Rohanu. Było jedynym prawdziwym miastem tego kraju – pozostałe miejscowości Rohanu stanowiły wsie i niewielkie osady.

Stolica została wzniesiona u stóp Ered Nimrais. Przed powstaniem Edoras rolę stolicy pełnił warowny Aldburg. Znajdujący się w Edoras Meduseld, zwany Złotym Dworem, był siedzibą królów Rohanu. W pobliżu miasta przepływał Śnieżny Potok, zaś przed osadą znajdowały się kopce grobowe królów Rohanu, porośnięte kwiatami simbelmynë.

Miasto położone było na wyżynie pośrodku stepu i otoczone z trzech stron stokami Gór Białych. Osada znajdowała się na skalistym wzniesieniu, które pokryte zostało drewnianymi budynkami i otoczone mocnym, również drewnianym ostrokołem. Na szczycie wzniesienia wybudowano królewski pałac Meduseld – największy budynek w mieście, wykonany z drewna i udekorowany licznymi ozdobami w charakterystycznym, rohańskim kanonie. Prócz tego w mieście znajdowały się jeszcze setki większych lub mniejszych drewnianych chat, wież, spichlerzy i stajni.

 

Edoras było największym skupiskiem ludności Rohanu. Liczni obrońcy miasta stanowili znaczną siłę militarną, jednak miasto samo w sobie nie posiadało żadnych walorów obronnych. Drewniane mury nie zapewniały wystarczającej obrony przed najeźdźcami, dlatego też w czasie konfliktów mieszkańcy przeprowadzali się do położonego kilka dni drogi stamtąd Helmowego Jaru

Mordor

Mordor:

Mordor (sin. Czarny Kraj) – kraina położona w stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia, siedziba Saurona. Jej szczegółowe opisy znajdują się we Władcy Pierścieni.

Zamieszkiwali ją słudzy Saurona, m.in. orkowie, trolle i Nazgûle. W kraju tym znajdowała się forteca Saurona, Barad-dûr oraz Orodruina, wulkan, miejsce wykucia Jedynego Pierścienia.

Barad-dûr


twierdza ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Była to główna siedziba Saurona, wzniesiona przy pomocy Pierścienia w Mordorze. Pojawia się we Władcy Pierścieni, pewne informacje na jej temat można też znaleźć w Dodatkach do tej powieści oraz w Silmarillionie.

Barad-dûr było położone na długiej, skalnej ostrodze gór Ered Lithui, wysuniętej w kierunku południowo-zachodnim od głównego pasma. Jest także zaznaczone i podpisane na mapach Śródziemia dołączonych do Władcy Pierścieni[1].

  • W angielskim oryginale – Barad-dûr / Dark Tower / Lugbúrz / Great Tower
  • Przekład Marii Skibniewskiej – Barad-dûr (Barad-dur)[2] / Czarna Wieża / Lugbúrz (Lugburz)[3] / Wspaniała Wieża
  • Przekład Jerzego Łozińskiego – Barad-dûr / Mroczna Wieża / Lugbúrtz / Wielka Wieża
  • Przekład Marii i Cezarego Frąców – Barad-dûr / Mroczna Wieża / Lugbúrz / Wielka Wieża

 

Ludy Sródziemia

Ainurowie:

Ainurowie – istoty duchowe stworzone przez Eru Ilúvatara. W węższym znaczeniu opiekunowie i wspaniałe potęgi. W szerszym wszystkie duchowe istoty również złe i podłe.
Ainurowie mieszkali w obszarze poza czasem. Natchnieni przez Eru niezniszczalnym płomieniem tworzyli muzykę i w ten sposób zapoczątkowali istnienie świata, swą pieśnią. Część z najwiekszych zeszła na Ardę ograniczając swe działanie tylko do jej obszaru. Tych nazwano Valarami, z których ośmioro było głównych, a ich mniejszych pomocników Majarami. Jeszcze mniejszych po prostu duchami.
Po zejściu na Ardę Valarowie przybrali postacie cielesne i kształtowali dalej świat w myśl Iluvatara. Byli najpiękniejszymi i najsilniejszymi istotami spośród wszystkich stworzeń. Z nich tylko Melkor przeszedł na stronę zła. Majarowie w większości tez przybierali ludzkie postacie. Mniej potężni od Valarów pomagali im i ludziom. Z nich więcej przeszło na stronę zła. Majarami była też grupa Istarich. Oprócz nich istniały grupy najmniejszych duchów. Występujący pod wieloma postaciami. Z reguły możemy tylko domyślać się że zapewne były istotami duchowymi jak w przypadku Wielkich Orłów czy upiorów kurchanów. Były to istoty bardziej związane z jakimś elementem świata. Istotami duchowymi mogły też być smoki, choć mogły być one wyhodowane przez Morgotha podobnie jak Skrzydlate Bestie.

Majarowie:

Majarowie – pomniejsi Ainurowie, stworzeni przez Eru, którzy zstąpili na Ardę, aby pomagać Valarom w jej ukształtowaniu.
Większość Majarów było związanych z poszczególnymi Valarami. Przykładowo, Ossë i Uinena, jako duchy morza, podlegały Ulmowi. Najpotężniejsi byli Eönwë, herold Manwëgo, oraz Ilmarë, służąca Vardy. Niektórzy Majarowie buntowali się przeciw Valarom i przyłączyli do Morgotha. Najpotężniejszymi byli Sauron, zwany wcześniej Maironem oraz ogniste duchy, zwane Balrogami. Najmądrzejszym był Gandalf, jeden z Istarich.

Podział:

Majarów można podzielić na cztery grupy związane z elementami świata. Spośród mniejszych znamy niewiele, lecz czasem możemy się domyślać ich pochodzenia.
Duchy powietrza – w większości wyglądały jak jastrzębie lub orły i przekazywały informacje Manwë lub Ilmarë.
Duchy ognia – była nim Ariena, lecz większość przeszła na służbę Melkora stając się Balrogami
Duchy wody – Ossë i Uinena byli najwięksi. Oprócz tego znamy Salmara. Jedna z teorii mówi, że majarką mogła być Rzeka, której córką była Złota Jagoda, wtedy też sama będąca duchem wody.
Duchy cienia – duchy które przeszły na stronę zła i walczyły z Tilionem w Bitwie w Ilmenie.


Znani Majarowie:

 

  1. Aiwendil (Radagast)
  2. Alatar
  3. Amnon (prawdopodobnie)
  4. Ariena
  5. Curumo (Saruman)
  6. Eönwë
  7. Gothmog i inni balrogowie
  8. Gwaihir
  9. Ilmarë
  10. Meliana
  11. Olorin (Gandalf)
  12. Osse
  13. Pallando
  14. Salmar
  15. Sauron
  16. Thorondor i inne Orły Władców Zachodu
  17. Tilion
  18. Uinena
  19. Zguba Durina (Balrog z Morii

Dzieci Ilúvatara:

Elfowie i Ludzie:


inteligentne istoty stworzone jedynie przez Eru. Silmarillion, dziejący się w Pierwszej Erze i wcześniejszych czasach, opowiada głównie o dziejach elfów, starszych dzieci (lub Pierworodnych), choć ludzie również się w nim pojawiają.Opowieść o Upadku Númenoru, dziejąca się w Drugiej Erze, dotyczy potomków tych z ludzi, którzy byli przyjaciółmi elfów podczas Pierwszej Ery. Ich potomkami są ludzie z Arnoru i Gondoru, którzy pojawiają się we Władcy Pierścieni. Hobbici byli pierwotnie jedną z ras ludzi.


Znani Elfowie:
Elrond
Galariela
Legolas
Arwena
Znani ludzie :
Aragorn
Arathorn
Ecthelion
Boromir
Faramir
Krasnoludowie:
Krasnoludowie są wyjątkowi w legendach Śródziemia, jako że nie zostali stworzeni przez Ilúvatara, lecz przez Valara Aulego. Zostali oni jednak obdarzeni przez Eru życiem i wolną wolą. Entowie, pasterze drzew, stworzeni zostali przez Eru na prośbę Yavanny.

Znani Krasnoludowie:
Durin Niesmiertelny
Gilmi
Thorin Debowa Tarcza

 

 

Orkowie i trolle

 

Orkowie i trolle są tworami Morgotha, nie stworzył ich on jednak samodzielnie, lecz są jedynie „drwiną” z elfów i entów. Ich pochodzenie nie jest do końca jasne, lecz orkowie najprawdopodobniej pochodzą od odmienionych przez Morgotha elfów. Zostali oni splugawieni przez tortury i magię. Trolle powstały zapewne w podobny sposób, z bliżej nieznanych istot (we Władcy Pierścieni pojawia się sugestia, że powstali z Entów).

 

 

 

 

3 Era

TRZECIA ERA

3 ERA SRÓDZIEMIA:
Trzecia Era- .Czas trwajacy od 1 pokonania Saurona do konca wojnyo piercian i wyjadzdu Gandalfa Elronda Galadrieli  Bilba oraz Froda na zachód.

1 r. –  Isildur obwołuje się królem Arnoru i Królem Wszystkich Dúnedainów, armia Arnoru wraca na północ a Isildur pozostaje w Gondorze, razem ze swymi synami, umacniając granice i porządkując sprawy królestwa.
2 r. – Isildur sadzi Białe Drzewo w Minas Tirith.
Isildur wyrusza na północ do Arnoru.
Meneldil, syn Anariona, zostaje koronowany na króla Gondoru, Isildur zrzeka się władzy na południu.
Bitwa na polach Gladden, w wyniku bitwy ginie Isildur oraz jego trzej synowie, a Jedyny Pierścień przepada w odmętach Anduiny.
Najmłodszy syn Isildura, Valandil, pozostaje w Rivendell na wychowaniu u Elronda, zostaje obwołany królem zarówno Gondoru jak i Arnoru, po mimo tego zatargi między południem a północą nie mają miejsca.
10 r. –  Valandil wyrusza do stolicy Arnoru, Annúminas, gdzie zostaje koronowany na króla Arnoru i otrzymuje Berło Annúminas.
48 r. – Rodzi się Eärendil, syn Cemendura, wunk Meneldila.
87 r.- Rodzi się Eldacar, syn Valandila i następca tronu Arnoru.
109 r. – Elrond poślubia Celebríanę – córkę Celeborn i Galadrieli.
136 r. – Rodzi się Anardil, syn Earendila, wunk Cemedura i prawnuk Meneldila.
158 r. – Umiera Memeldil, czwartym królem Gonodru zostaje jego syn, Cemendur.
185 r. – Rodzi się Arantar, syn Eldacara.
222 r. – Rodzi się Ostoher, syn Anardila.
238 r. – Umiera Cemendur, a tron Gondoru po nim obejmuje jego syn Eärendil.
249 r. – Po długim panowaniu umiera syn Isildura, Valandil, czwartym królem Arnoru po nim zostaje Eldacar.
861 r. – Królestwo Arnoru rozpada się na Arthedain, Cardolan i Rhudaur.
1000 r. – Przybycie Istarich do Śródziemia.
1409 r.- Angmar zdobywa Cardolan i Rhudaur.
1601 r. – W Shire osiedlają się Hobbici.
1635 r. – Wielka Plaga w Śródziemiu.
1974 r. – Królestwo Arthedainu zostaje zdobyte przez Angmar.
1975 r. – Bitwa o Fornost, zwycięstwo Gondoru nad Angmarem.
1980 r. – Krasnoludowie z Morii budzą Balroga. Zabija on Durina VI i otrzymuje miano Zguby Durina, Nazgûle powracają do Mordoru.
1999 r. – Założenie Ereboru.
2063 r. – Gandalf wypędza Saurona z Dol Guldur.
2463 r. – Sméagol wchodzi w posiadanie Jedynego Pierścienia
2475 r. – Zniszczenie Osgiliath
2475 r. – Pojawienie się Uruków w Śródziemiu
2510 r. – Założenie Rohanu.
2759 r. – Saruman osiedla się w Isengardzie.
2770 r. – Erebor zostaje zajęty przez Smauga.
2807 r. – Mungo Baggins dziadek Bilbo Bagginsa.
2850 r. – Gandalf wkrada się do Dol Guldur, gdzie otrzymuje Mapę Thróra i klucz od więzionego tam Thráina.
2900 r. – Umiera Mungo Baggins.
2931 r. – Narodziny Aragorna II Elessara.
2941 r. – Wyprawa Thorina, Bitwa Pięciu Armii.
2951 r. – Sauron rozpoczyna odbudowę fortecy Barad-dûr, Aragorn poznaje Arwenę.
2968 r. – Rodzi się Frodo Baggins.
2980 r. – Théoden zostaje siedemnastym Królem Rohanu.
2984 r. – Denethor II zostaje dwudziestym szóstym Namiestnikiem Gondoru.
2989 r. – Grupa Krasnoludów pod wodzą Balina próbuje zasiedlić Morię, Frodo Baggins przechodzi pod opiekę Bilba Bagginsa, który ustanawia go swoim dziedzicem.
2994 r. -Śmierć krasnoludów próbujących zasiedlić Morię
3001 r. – Początek akcji Władcy Pierścieni.
3017 r. – Gollum zostaje wypuszczony z Mordoru.
3019 r. – Wojna o Pierścień.
3021 r. – Bilbo, Frodo, Gandalf, Elrond i Galadriela opuszczają Śródziemie i udają się do Amanu. Koniec Trzeciej Ery.

2 Era

DRUGA ERA

2 ERA SRÓDZIEMIA:

Druga Era – okres w stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. W Listach Tolkien nazwał ją dość mroczną epoką[1].Zaczęła się wraz z ostatecznym pokonaniem Morgotha[2], a skończyła pierwszym pokonaniem Saurona[3]. Trwała 3441 lat słonecznych..
WYDARZENIA:
Fabuła osadzona w Drugiej Erze została opisana w Silmarillionie, wzmianki i opracowania pojawiają się także m.in. we Władcy Pierścieni (także w Dodatkach) oraz w Niedokończonych opowieściach.

Númenor[edytuj]

W 32 roku Drugiej Ery Edainowie (odtąd zwani Dúnedainami) założyli królestwo Númenoru na wyspie ofiarowanej im przez Valarów w zamian za walkę przeciwko Morgothowi[4]. Historia tego państwa-wyspy opowiada o jego drodze od pomyślnego, pokojowego rozwoju, przez zapanowanie nad częścią kontynentu Śródziemia, pokonanie armii Saurona (3261–3262 Drugiej Ery[5]) i osiągnięcie największej potęgi w ówczesnym świecie[6] do upadku pod falami morza (3319)[3], do którego doprowadziło złamanie Zakazu Valarów[7].

Śródziemie[edytuj]

Geografia kontynentu zmieniła się na skutek Wojny Gniewu. Zatopieniu uległa znaczna część Beleriandu – oprócz Lindonu, w którym Gil-galad i Círdan założyli królestwo w 1 roku Drugiej Ery[8]. Poza tym krasnoludowie ściągnęli do Morii (ok. 40 roku), Ñoldorowie zamieszkali w Eregionie (rok 750[9]), a dwóch władców Sindarów – Amdír i Oropher – zostało władcami elfów leśnych w Lothlórien i Wielkim Zielonym Lesie[10].

Sauron, który po Wojnie Gniewu został w Śródziemiu, by naprawić wojenne zniszczenia[11] i stworzyć tam drugi raj (obok Amanu)[12], ok. 1500 roku skłonił Gwaith-i-Mírdain do wykucia Pierścieni Władzy. Około 100 lat później wykuł Jedyny Pierścień[9], co poskutkowało wybuchem wojny, ujawnieniem się „teokracji zła” Saurona[13], zniszczeniem Eregionu i wybudowaniem Rivendell, opanowaniem Eriadoru przez Saurona (zastąpionego przez Númenorejczyków) i pojawieniem się Nazgûli[5].

W międzyczasie Númenor przeżywał okres rozwoju, doszedł do szczytu potęgi i został zatopiony, a wtedy ocalali Dúnedainowie przybyli do Śródziemia, gdzie założyli Arnor i Gondor (rok 3320). Po ponad stu latach zawiązano Ostatni Sojusz (rok 3430) i po dwunastu latach wojny (3429–3441) pokonano Saurona[3].

Sródziemie

SRÓDZIEMIE:

Śródziemie (ang. Middle-earth) – kontynent, na którym toczy się akcja większości legendarium J.R.R. Tolkiena. Określenie to używane jest zarówno na określenie całej Ziemi (Ardy) opisanej m.in. w Hobbicie, Władcy Pierścieni i Silmarillionie, jak i w węższym sensie, jako nazwa głównego kontynentu Ardy (zwanego również Endorem).

Choć Śródziemie uważa się za inny świat, Tolkien stwierdził, że jest to literacka wizja historycznego okresu około sześciu lub siedmiu tysięcy lat temu. Fabuła toczy się głównie w północno-zachodniej części kontynentu, odpowiadającej Europie. Niewiele wiadomo o wschodzie i południu Śródziemia, gdzie znajdowały się krainy Rhûn, Khand i Haradwaith.

Historia Śródziemia podzielona jest na kilka etapów, zwanych kolejno Ainulindalë, Latami Valarów i Latami Słońca. Hobbit i Władca Pierścieni opowiadają o wydarzeniach, które miały miejsce pod koniec Trzeciej Ery, podczas gdy Silmarillion zajmuje się głównie Pierwszą.
Mapa Sródziemia


INSPIRACJE:

Nazwa „Śródziemie” nie została wymyślona przez Tolkiena, lecz jest tłumaczeniem staronordyckiego słowa Midgard – świata ludzi w mitologii nordyckiej. Staroangielski odpowiednik, Middangeard, pojawia się kilka razy w Beowulfie, którego Tolkien przetłumaczył na współczesny angielski. Jest to odpowiednik greckiego oikoumenē, „świata ludzi”.

Zainspirował go również ten fragment:

Eala earendel engla beorhtast / ofer middangeard monnum sended.
Chwała ci Eärendelu, najjaśniejszy z aniołów / ponad śródziemie dla ludzi wysłany.

z poematu „Crist” Cynewulfa. Imię Earendel (oznaczające „gwiazdę zaranną”, ale w pewnym kontekście będące również przydomkiem Chrystusa) było inspiracją dla tolkienowskiego Eärendila.

Nazwa „Śródziemie” została użyta przez Tolkiena w Władcy Pierścieni, Silmarillionie i innych tekstach, stopniowo zastępując wcześniejsze określenia Ziemie Zewnętrzne i Wielkie Ziemie.

Można ją interpretować na trzy sposoby:

  • jako oikoumenē,
  • jako „środkowe” ziemie między niedostępnym Amanem na zachodzie i Ziemią Słońca na wschodzie,
  • jako świat ponad morzami Vaiya, lecz pod niebiosami ze Słońcem, Księżycem i gwiazdami.

SWIAT:

Choć „Śródziemie” używane jest przez Tolkiena na określenie tylko jednego kontynentu (Endorë w quenyi, Ennor w sindarinie), będącego w przybliżeniu tym, co później stało się Eurazją i Afryką, słowa tego używa się też często na określenie całej Ziemi z jego mitologii. Jest tak dlatego, że Aman przestał być częścią Ardy, zaś Hyarmenor, czy Ziemia Słońca, były praktycznie nieznane, więc Śródziemie było jedyną znaną częścią świata.

Dokonane przez Tolkiena porównanie zbieżności klimatycznych, botanicznych i zoologicznych regionów Śródziemia i Ziemi prowadzi do wniosku, że Shire, ojczyzna hobbitów, znajdzie się w umiarkowanej Anglii, Gondor w śródziemnomorskich Włoszech i Grecji, Mordor w zwrotnikowej Turcji i na Bliskim Wschodzie, Gondor Południowy na pustyniach północnej Afryki, Rhovanion w lasach wschodniej Europy i na stepach zachodniej i południowej Rosji, Rhûn na stepach Kazachstanu, Forodwaith w norweskich fiordach, zaś półwysep Forochel na lodowcach Islandii. Według Tolkiena Shire znajduje się w okolicach angielskiego Warwickshire, Minas Tirith w Gondorze jest odpowiednikiem Bizancjum, a Isengard odpowiednikiem Wenecji.

Hobbit i Władca Pierścieni przedstawione są jako tłumaczenie Czerwonej Księgi Marchii Zachodniej, dzieła Bilba, Froda i innych hobbitów. Tak jak Król Lear Williama Shakespeare’a czy Conan z Cymerii Roberta E. Howarda, opowieści Tolkiena dzieją się w fikcyjnym okresie historycznym prawdziwego świata. Długość roku, fazy księżyca i opisy konstelacji wskazują na to, że świat przedstawiony to Ziemia nie dawniej niż kilka tysięcy lat temu.

Tolkien stworzył języki, mitologię i historię Śródziemia, które stanowiły tło historyczne jego opowieści. Większość z jego opowieści i esejów o Śródziemiu, oprócz Hobbita i Władcy Pierścieni została zredagowana i wydana po jego śmierci przez jego syna Christophera. Najistotniejszym z nich jest Silmarillion, który opisuje kosmologię świata – zarówno Śródziemia, jak i Valinoru czy Númenoru i innych krain. Inne książki wydane pośmiertnie to Niedokończone opowieści i wielotomowa Historia Śródziemia, zawierające niedokończone historie i eseje, a także pokazujące rozwój koncepcji Tolkiena od wczesnych szkiców aż po ostatnie dni jego życia. W 2007 roku wydano również książkę Dzieci Húrina, będącą rozwinięciem jednej z historii zawartej w Silmarillionie.
HISTORIA:

Historia Ardy dzieli się na trzy główne okresy – Lata Latarni, Lata Drzew i Lata Słońca. Lata Słońca dzielą się dalej na Ery. Większość opisanej historii Śródziemia ma miejsce podczas pierwszych trzech Er Słońca.

Lata Latarni rozpoczęły się krótko po stworzeniu Ardy przez Valarów. Valarowie stworzyli dwie wielkie latarnie, po czym Aulë, Kowal Potęg, stworzył ogromne wieże, jedną na północy, drugą na południu świata. Valarowie zamieszkali zaś na jego środku – na wyspie Almaren. Lata Latarni zakończyły się, gdy Melkor zniszczył obie Latarnie Valarów.

Yavanna stworzyła wtedy Dwa Drzewa, zwane Telperionem oraz Laurelinem w krainie Aman, gdzie teraz żyli Valarowie. Drzewa oświetlały jedynie Aman, pozostawiając Śródziemie pogrążone w półmroku. Elfowie przebudzili się w Cuiviénen i wkrótce odnalezieni zostali przez Valarów. Wielu z nich podążyło za nimi na Wielką Wędrówkę na zachód, do Amanu, lecz nie wszyscy tam dotarli. Valarowie schwytali Melkora, lecz ten pozornie okazał żal za swe grzechy i został wypuszczony. Zasiał wtedy niezgodę wśród elfów, w tym między dwoma książętami Ñoldorów, Fëanorem i Fingolfinem. Melkor zabił Finwego, ich ojca i skradł Silmarile, trzy klejnoty wykonane przez Fëanora zawierające w sobie światło Dwóch Drzew oraz zniszczył same Drzewa (pomogła mu w tym Ungolianta, której dziećmi była Szeloba i wszystkie Wielkie Pająki).

Feänor i jego lud opuścili Valinor w pogoni za Melkorem, nazywając go po raz pierwszy ‚Morgothem’, Czarnym Nieprzyjacielem Świata. Za nimi podążył drugi, większy hufiec pod wodzą Fingolfina. Dotarli do Alqualondë, portowego miasta Telerich i nie dostali pozwolenia na użycie statków Telerich by dotrzeć do Śródziemia. Z tego powodu nastąpiła pierwsza bratobójcza walka między elfami. Hufiec Feänora popłynął na statkach, pozostawiając na brzegu hufiec Fingolfina, który przedostał się do Beleriandu, północno-zachodniej części Śródziemia, przez skutą lodem cieśninę Helcaraxë. Wielu towarzyszy Fingolfina zginęło podczas tej przeprawy.

Pierwsza Era Słońca rozpoczęła się, gdy Valarowie stworzyli Słońce i Księżyc z ostatniego owocu i ostatniego kwiatu Drzew. Po kilku wielkich bitwach nastąpił Długi Pokój, podczas którego poprzez Góry Błękitne do Beleriandu nadeszli ludzie. Wkrótce jednak jedno po drugim królestwa elfów padły, nawet te ukryte przed nieprzyjacielem i pod koniec Pierwszej Ery jedynym bezpiecznym miejscem w Beleriandzie pozostała osada przy Ujściu Sirionu. Wśród jej mieszkańców był Eärendil, którego żona Elwinga miała jeden z Silmarili, wykradziony Morgothowi przez jej dziadków, Berena i Lúthien. Synowie Fëanora próbowali odebrać klejnot siłą, co doprowadziło do kolejnej bratobójczej walki. Eärendil i Elwinga popłynęli z Silmarilem przez Wielkie Morze, by prosić Valarów o pomoc. Pomoc nadeszła – Melkor został wyrzucony w Pustkę, a większość jego tworów została zniszczona. Cena zwycięstwa była jednak wielka, jako że sam Beleriand został zniszczony i zatonął w odmętach morza.

Tak oto rozpoczęła się Druga Era Słońca. Ludzie, którzy pozostali wierni elfom i Valarom obdarzeni zostali Númenorem, wielką wyspą na środku Wielkiego Morza, podczas gdy elfom pozwolono na powrót do Valinoru. Númenorejczycy stali się wielkimi żeglarzami, lecz zazdrościli elfom ich nieśmiertelności. Tymczasem, w Śródziemiu nadal aktywny był Sauron, najpotężniejszy ze sług Morgotha. Wraz z elfimi kowalami z Eregionu wykuł Pierścienie Władzy i w tajemnicy przed nimi stworzył Jedyny Pierścień, by rządzić pozostałymi. Elfowie, gdy się o tym zorientowali, przestali używać swoich pierścieni.

Ostatni król Númenoru, Ar-Pharazôn, pokonał Saurona i zabrał jako jeńca do swego królestwa. Ostatecznie, Sauron przekonał Pharazôna do inwazji na Aman, obiecując, że da mu to nieśmiertelność. Amandil, przywódca Wiernych, próbował popłynąć na zachód by ostrzec Valarów. Jego syn Elendil i wnukowie Isildur i Anárion odpłynęli na wschód, do Śródziemia. Gdy ludzie króla wylądowali w Amanie, Valarowie zwrócili się do samego Eru. Świat został zmieniony w kulę, zaś Prosta Droga ze Śródziemia do Amanu została ukryta. Númenor został zniszczony, tak jak i piękna powłoka cielesna Saurona. Elendil i jego synowie założyli w Śródziemiu królestwa Arnoru i Gondoru. Sauron ponownie zebrał swe siły by je zniszczyć, lecz elfowie sprzymierzyli się z ludźmi w Ostatnim Sojuszu i pokonali go. Jego Pierścień został zabrany przez Isildura, lecz nie zniszczony.

Podczas Trzeciej Ery nastąpił wzrost potęgi Gondoru i powolny upadek Arnoru, który po pewnym czasie przestał istnieć. Jednak w czasach, w których dzieje się akcja Władcy Pierścieni, Gondor zaczął podupadać, a Sauron ponownie odzyskał swą potęgę i rozpoczął poszukiwania Jedynego Pierścienia. Dowiedział się, że jest on w posiadaniu hobbita i wysłał Nazgûle, by go odzyskały. Powiernik Pierścienia, Frodo Baggins udał się do Rivendell, gdzie zadecydowano na naradzie u Elronda, że Pierścień należy zniszczyć w jedyny możliwy sposób – wrzucając go do wielkiego wulkanu zwanego Górą Przeznaczenia. Frodo, wraz z ośmioma towarzyszami, wyruszył na wyprawę. Choć Drużyna się rozpadła, ostatecznie odniosła sukces – Saurona pokonano na zawsze, a Frodo został ogłoszony bohaterem.

Z końcem Trzeciej Ery elfowie i krasnoludowie coraz mniej interesowali się sprawami ludzi, zaś stwory Morgotha zostały prawie całkowicie wybite. W końcu, podczas Czwartej Ery, wszyscy elfowie odpływają do Valinoru, a opowieści o wcześniejszych erach przechodzą do legendy, zaś prawda o nich zostaje zapomniana.

JĘZYKI:

Śródziemie powstało pierwotnie jako świat dla wymyślonych wcześniej przez Tolkiena języków elfów. Były to języki znane później jako quenya, język elfów wysokiego rodu, oraz sindarin, język elfów szarych. Oba języki były spokrewnione, jako że oba wywodziły się od Pierwotnego języka elfickiego. Tolkien stworzył także systemy pisma: cirth, sarati i tengwar, oraz kilka mniej rozwiniętych języków, jak khuz

1 Era

PIERWSZA ERA

1 ERA SRÓDZIEMIA:

Pierwsza Era – okres ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Nazywana była także Dawnymi Dniami, Starszymi Dniami oraz Najstarszymi Dniami[2].
RAMY CZASOWE:
Zaczęła się wraz z przebudzeniem elfów[3] i zakończyła ostatecznym pokonaniem Morgotha[4]. W tym czasie trwała epoka Lat Valarów[5]oraz okres około 590–600 Lat Słońca[6][7]. Zależnie od przyjętego mnożnika konwersji jednostek czasu, który był wielokrotnie zmieniany przez Tolkiena, trwanie Pierwszej Ery wynosiło od 4902[7] do 65 390 lat słonecznych. Wcześniejsze teksty Tolkiena wskazują na mniejsze liczby, większe wymieniane są w późniejszych dziełach[8].Pierwsza Era była nazywana Dawnymi Dniami, chociaż od Czwartej Ery nazwą tą określało się pierwsze trzy ery jako całość[9].

Częstą pomyłką jest utożsamianie punktu początkowego Pierwszej Ery z początkiem Lat Słońca i określanie jej mianem „Pierwszej Ery Słońca”. Nie znajduje to oparcia w żadnym tekście Tolkiena i zaprzecza wskazaniom, że Pierwsza Era była zdecydowanie najdłuższym okresem w dziejach[10].
WYDARZENIA:
W czasie Pierwszej Ery ma miejsce akcja większej części Silmarillionu. Tolkien skupia się tam na wydarzeniach, które miały miejsce w Beleriandzie w ciągu ostatnich sześciu wieków Pierwszej Ery – na serii wojen toczonych przez Ñoldorów, Sindarów i Trzy Rody Edainów przeciwko Morgothowi, jego armiom Angbandu i plemionom złych ludzi ze Wschodu. W istocie wojny z Melkorem trwały już w okresie Lat Drzew[11] (przed Pierwszą Erą, w drugim okresie Lat Valarów), a były kontynuowane po przybyciu Ñoldorów do Beleriandu. Na długo przed tym wydarzeniem Sindarowie mieszkali w Beleriandzie i walczyli z Morgothem po jego powrocie do Śródziemia[12]; Ñoldorowie jednak, w szczególności synowie Fëanora, występowali z wyraźnym celem pokonania Morgotha[13].

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *